Ο ΣΙΔΗΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ – ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΤΟΥ

   Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης οι ανάγκες σε σίδηρο είναι σημαντικά αυξημένες. Ο σίδηρος δεν είναι μόνο απαραίτητος για την αναπλήρωση των φυσιολογικών απωλειών (ούρα, έμετος), αλλά επίσης για την κάλυψη της αύξησης του ερυθροκυτταρικού όγκου της γυναίκας και των αναγκών του εμβρύου και του πλακούντα.

Σε μια γυναίκα με καλή διατροφή, η αύξηση του όγκου του αίματος και του αριθμού των ερυθροκυττάρων αντιπροσωπεύει περίπου 500 mg σιδήρου, (αυτός ο σίδηρος επανακτάται μετά τον τοκετό). Το έμβρυο κατά τον τοκετό έχει περίπου 290 mg σιδήρου και ο πλακούντας περίπου 25 mg σιδήρου. Οι φυσιολογικές απώλειες της γυναίκας με τους εμετούς, τα ούρα, τον ιδρώτα δε μεταβάλλονται: 0,8 – 1 mg / ημέρα ή περίπου 240 mg καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η απουσία της έμμηνου ρύσης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επιτρέπει μια <<οικονομία>> σιδήρου, αλλά αυτή δεν επαρκεί για να αντισταθμίσει τη σημαντικά αύξηση των αναγκών που συνδέονται με την εγκυμοσύνη.
Συνεπώς για την αντιμετώπιση των αναγκών κατά την εγκυμοσύνη απαιτούνται συνολικά 1055 mg σιδήρου.

Πολλές γυναίκες εμφανίζουν αναιμία κατά την κύηση, οπότε συνιστούνται τα ακόλουθα μέτρα ώστε να προφυλαχθεί :

check1 Προσδιορισμός της αιμοσφαιρίνης σε όλες τις γυναίκες κατά την πρώτη επίσκεψη στο γυναικολόγο.
check1Θεραπεία με σίδηρο για εκείνες που η αιμοσφαιρίνη τους βρίσκεται κάτω από 11 g%.
Επειδή μια ελαφρά αναιμία είναι πολύ συχνή  στο τρίτο τρίμηνο, είναι απαραίτητη η χορήγηση σκευάσματος σιδήρου σε όλες τις γυναίκες, από την 24η εβδομάδα μέχρι τον τοκετό.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ

Η αναιμία συνδέεται στενά με αυξημένο κίνδυνο γέννησης ελλιποβαρών νεογνών, πρόωρου τοκετού και αυξημένης περιγεννητικής θνησιμότητας. Η θνησιμότητα των νεογνών βρέθηκε 20 φορές πιο αυξημένη σε γυναίκες με σοβαρή αναιμία, συγκρινόμενες με μία ομάδα μαρτύρων (γυναίκες που δεν παρουσίαζαν ανεπάρκεια σιδήρου). Η εμβρυική θνησιμότητα και ο πρόωρος τοκετός είναι επίσης συνδεδεμένες με τη σοβαρότητα της αναιμίας της μητέρας